posępny I
okazujący swoim wyglądem i zachowaniem przygnębienie i smutek
Dalej Jasiński, młodzian piękny i posępny, Obok Korsak, towarzysz jego nieodstępny (I) Błąkają się spokojne, ciche, lecz posępne (III). Za nimi jeden cichy, posępny cień mignął, Z krwawą na piersi plamą (V). Ksiądz porwał się z poduszek i posępny siedział (X). Wtem Stolnik posępny, Zimny jako słup soli, grzeczny, obojętny, Wszczął dyskurs, o czem? o czem? O córki weselu! (X)
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Uczucia ↔ Okazywanie i skutki okazywania uczuć